TOP 1000 SELECTIE 

 

zonnelepel

top 1000 - 2013

 

is het werkelijk eenvoudiger om - zonder clichés - te dichten over een lepel, dan over de ondergaande zon?

 

in de jam een opscheplepel, ongepoetst, zwart

op de canapé een overjarige schoenlepel

buiten een lome lepelaar op één poot

een lepelhapje scampi saffraan op het galabal

en wij die lepeltje lepel slapen, onbelemmerd bloot

 

denk je dat iemand in zijn fantasie

spontaan een zonsondergang waarneemt

als de langzaam afzwakkende lichtstrepen

het bloemetjesbehang delicaat versluieren

en met een zweem van een belofte dwepen

 

is het cliché als je op een avond in juni

geduldig hurkend in het kruimelige zand

een foto neemt, in sepia of kleurecht

net op het moment dat de zon zich plechtig

in de kromming van een zilveren pollepel te rusten legt

 

 

herfstig

top 1000 - 2014

 

nog proef ik het hese in je lach

toen onze klamme gummivoeten

in knisperende bladeren sprongen

 

de tijd is op nu

sluit je ogen dwarrel neer

laat je helemaal gaan je komt

 

wel ergens aan waar dan ook

als de wind maar om je heen kan

 

ritselen in gouden blaadjes

ga alvast. ik vind je wel

 

 

london street view

top 1000 - 2018

 

de stoep kleurt felle klodders mens

je zou zo van de ene naar de andere

 

kunnen hinkelen. er zijn verwarde haren

er is een hijgende hond, een sandaal

met een gat erin, een bananenschil

 

daar tokkelt een gitaar. ongemakkelijk

slik je. ze bekijken je, stel dat ze je wat

 

vragen. er is gerinkel als in een schaal

in de kerk, nikkel in een botervlootje

de stad leeft ze dood. je speelt het mee

 

het spel, je maakt jezelf wijs dat het

vast wel meevalt, dat het warm is buiten

 

in de metro klinkt een stem: negeer

negeer, negeer. je hart schreeuwt

in je hoofd. je kijkt de andere kant op

 

 

 

verwachting (3045) - top 100 - 2022

 

ik hoor van een kind met een vis in haar buik.

toen ze een bad nam in het rode water had hij

zich in haar vastgezwommen. een echo

toonde haar vader twee ogen en een grote bek

het gezwel moest weg, het kind ook

 

op mijn rug lig ik in het gras. uit mijn buik ontluikt

een eik, ik zie hem groeien, hij beperkt me het zicht

takken bollen op als droeg ik de boom als het kind

in mij. iedere herfst groeit hij verder uit me weg

 

elke schreeuw heeft geen schijn van kans, craqueleert

vergaat in het ijle. ik vraag me af hoe hij in me kwam

zijn bladeren prikkelen de keel en nee, ik hoef niet te eten

 

bijna sterf ik als de bomen om me heen. precies op tijd

bloeien ze weer en ook de eik uit mijn buik mag gered

 

stil blijf ik liggen

 

 

het huis bij de notenboom  (3339) - top 100 - 2023

 

de stilte in de kamer ruimt de ruis op

in mijn hoofd. in de woonkamer

komen muren op me af, ik dwaal

in de kudde van acht miljard

 

wat ik gerust kan opruimen: de deurbel

het linnen tafellaken, de taartvorkjes

de praagse kelken op voet, het kristal

van moeder, vaders bord in gouda plateel

 

op vrijdag deelden we zoete praatjes

en dikke plakken ontbijtkoek met echte boter

we kraakten noten met nichten en neven

tantes en vrienden, en opoe natuurlijk

 

daar in het huis bij de notenboom
zat de kamer vol en meer dan eens

werd het plateel aangevuld. later

bij mij thuis koesterde ik de stemmen

 

zou ik nu maandenlang niet schoonmaken

geen schoen die het opmerkt. ik ben ouder

in een leeg huis. de telefoon zwijgt. straks

 

verdwijn ik in stilte